Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Το φαινόμενο του ναζισμού - Προτάσεις ανάγνωσης

4 σχόλια
Αυτόν τον καιρό γίνεται μια προσπάθεια για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης απέναντι στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από το ναζιστικό καθεστώς και για τη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης. Σε αυτό το πλαίσιο θέλουμε να συμβάλουμε και εμείς από τον δικό μας χώρο, τον χώρο της ανάγνωσης. Προτείνουμε μια σειρά βιβλίων με σκοπό την κατανόηση του φαινομένου του ναζισμού. Γνωρίζουμε πως το θέμα είναι τεράστιο και η βιβλιογραφία ανεξάντλητη. Γι' αυτό, θα επικεντρωθούμε στη χώρα που γέννησε τον ναζισμό, με έμφαση στις συνθήκες που επέτρεψαν την ανάπτυξή του, στον τρόπο με τον οποίο απέκτησε τα κοινωνικά του ερείσματα και στα φρικτά αποτελέσματά του, κυρίως τη μαζική εξόντωση ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η επιλογή μας πήρε φυσικά υπ' όψιν της και τη λογοτεχνική ποιότητα των προτεινόμενων κειμένων, με προτεραιότητα σε βιβλία-σημεία αναφοράς στα οποία ο Έλληνας αναγνώστης έχει εύκολη πρόσβαση.
[Στη φωτογραφία, ο Χίτλερ προβάρει τους λόγους του στον καθρέφτη(!;)]

Μαρτυρίες

Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ [ΠΑΤΑΚΗ - πιθανότατα η πιο πλήρης]
Το πασίγνωστο ημερολόγιο της Γερμανίδας Εβραιοπούλας Anne Frank (1929-1945) από τις μέρες που κρυβόταν με τους γονείς της και τέσσερις οικογενειακούς φίλους σε σπίτι στο Άμστερνταμ (1942-1944) κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Στο τέλος η Γκεστάπο συνέλαβε την οικογένεια και η Άννα στάλθηκε μαζί με την αδερφή της στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν όπου πέθαναν από τύφο. Το ημερολόγιό της βρήκε και δημοσίευσε ο μόνος επιζών της οικογένειας, ο πατέρας, Ότο Φρανκ.
[Διαβάστε εδώ το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ στις εκδόσεις Ζαχαρόπουλου]

Η νύχτα - Ελί Βιζέλ [ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ]
Αφήγηση των προσωπικών εμπειριών ενός ανθρώπου που επέζησε από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο συγγραφέας συλλαμβάνεται και στέλνεται μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια πρώτα στο Άουσβιτς και μετά στο Μπούχενβαλντ. Με γλώσσα απέριττη και άμεση, η Νύχτα θεωρείται από τις πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις για το Ολοκαύτωμα και μας προτρέπει να αναρωτηθούμε τι σήμαιναν όλα αυτά συνολικά για τον άνθρωπο.


Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος - Πρίμο Λέβι [ΑΓΡΑ]
Ο Πρίμο Λέβι, Ιταλοεβραίος χημικός, ένας από τους ελάχιστους επιζώντες του Άουσβιτς, γράφει με εκπληκτική νηφαλιότητα, χωρίς μίσος και υπερβολές, τις εμπειρίες του στην κόλαση. Αφηγείται με κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια τις κακουχίες, τους εξευτελισμούς, τα καταναγκαστικά έργα, τους απαγχονισμούς για παραδειγματισμό, τα κρεματόρια.






Μυθιστορήματα


Το τενεκεδένιο ταμπούρλο - Γκίντερ Γκρας [ΟΔΥΣΣΕΑΣ]
Αλληγορία για τις τύψεις και τις ενοχές του γερμανικού λαού απέναντι στον χιτλερισμό. Ο Όσκαρ αρνείται να μεγαλώσει διαμαρτυρόμενος για την παραφροσύνη του μικροαστικού περιβάλλοντός του που αντιμετωπίζει άλλοτε με απάθεια και άλλοτε με ενεργή υποστήριξη την επέλαση του ναζισμού. Βγάζει διαπεραστικές κραυγές και χτυπάει το ταμπούρλο του για να αφυπνίσει μάταια τις βυθισμένες στην παθητικότητα και την ψευδαίσθηση συνειδήσεις. Από τα σημαντικότερα μεταπολεμικά μυθιστορήματα.


Βερολίνο Αλεξάντερπλατς - Άλφρεντ Ντέμπλιν [ΟΔΥΣΣΕΑΣ]
Ο Φραντς Μπίμπερκοπφ απολύεται από τη φυλακή και προσπαθεί να ζήσει τίμια. Όμως, το Βερολίνο της δεκαετίας του '20 δεν είναι η ιδανική πόλη για ανανήψαντες πρώην κατάδικους. Σύντομα το παρελθόν του θα τον διεκδικήσει, σε μια χώρα σε απόλυτη κρίση, που καταρρέει προετοιμάζοντας το έδαφος για τον ναζισμό. Ο Ντέμπλιν χρησιμοποιεί πληθώρα υλικού (δημοσιογραφικά άρθρα, τραγούδια, λόγους, δοκίμια, λογοτεχνία της εποχής, κλπ.) για να δημιουργήσει ένα συγκλονιστικό πολυεστιακό μυθιστόρημα.


Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο - Ίμρε Κέρτες [ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ]
Ο Ούγγρος νομπελίστας Ίμρε Κέρτες αρνείται ότι πρόκειται για αυτοβιογραφία. Ένας νεαρός Εβραίος από τη Βουδαπέστη στέλνεται στο Άουσβιτς. Δεν είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενος ούτε μιλάει τη γλώσσα των περισσοτέρων, τα Γίντις, και νιώθει ξένος. Δηλώνει μεγαλύτερη ηλικία από την πραγματική του και αυτό τον γλιτώνει από τον θάνατο μια και οι νεαροί άντρες μπορούν να προσφέρουν εργασία. Ο τρόπος με τον οποίο ο νεαρός ορθολογικοποιεί την εμπειρία του κάνει την αφήγηση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.


Η κλέφτρα των βιβλίων - Μάρκους Ζούσακ [ΨΥΧΟΓΙΟΣ]
Ο Θάνατος είναι ο αφηγητής αυτού του εξαιρετικού μυθιστορήματος για τη Λίζελ, τη μικρή Γερμανίδα που ο πατέρας της συλλαμβάνεται ως κομουνιστής και η μητέρα της τη στέλνει να μείνει με μια άλλη οικογένεια φοβούμενη ότι σύντομα θα έχει και κείνη την ίδια μοίρα. Η Λίζελ βρίσκει ένα βιβλίο, Το Εγχειρίδιο του Νεκροθάφτη, μαθαίνει να διαβάζει και ερωτεύεται τον κόσμο των βιβλίων τόσο που γίνεται κλέφτρα βιβλίων - κλέβοντας ακόμη και τα βιβλία που έχουν βάλει στη φωτιά οι ναζί.


Μόνος στο Βερολίνο - Χανς Φαλάντα [ΠΟΛΙΣ]
Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία το βιβλίο αυτό ήταν ένα από τα πρώτα αντιναζιστικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν από Γερμανό - πρωτοκυκλοφόρησε το 1947. Πρόκειται για την ιστορία ενός ζευγαριού, του Ότο και της Ελίζε Χάμπελ, που αρχίζουν μια προσωπική αντίσταση κατά του ναζισμού αφήνοντας κάρτες σε διάφορα σημεία της πόλης σε μια προσπάθεια να αφυπνίσουν τους συμπολίτες τους. Ένα μυθιστόρημα για την καθημερινή ζωή στη ναζιστική Γερμανία και για τους λίγους που σήκωσαν το ανάστημά τους ενάντια στη χιτλερική λαίλαπα.


Ευμενίδες - Τζόναθαν Λίτελ [ΛΙΒΑΝΗΣ]
Γροθιά στο στομάχι. Ο αφηγητής είναι αξιωματικός των Ες Ες που ορίζεται ως ένας από τους υπεύθυνους για την "τελική λύση" (=εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης) και μας διηγείται με ανατριχιαστικά αναλυτικό και λεπτομερή τρόπο τις ενέργειες των ναζί. Μια ανελέητη μελέτη τού πώς ένας καλλιεργημένος άνθρωπος μετατρέπεται σε τέρας στις δεδομένες συνθήκες. Ο Λίτελ (Εβραίος στην καταγωγή) τολμά να υπονοήσει ότι δυνητικά όλοι θα μπορούσαμε να περάσουμε τα όρια της ανθρωπιάς.


Ένα πρότυπο παιδικής ηλικίας - Κρίστα Βολφ [STUDIO UNIVERSITY PRESS]
Ένα μυθιστόρημα βασισμένο στις προσωπικές εμπειρίες της συγγραφέως κατά τη ναζιστική περίοδο. Η Νέλι Γιόρνταν αφηγείται τα παιδικά και τα εφηβικά της χρόνια και την ένταξή της στη Χιτλερική Νεολαία. Ένα μικρό κορίτσι με δημοκρατικό οικογενειακό υπόβαθρο γίνεται σιγά-σιγά ένα "πρότυπο" πιστής στα ναζιστικά ιδεώδη έφηβης. Η εμπειρία της αυτή θα τη στιγματίσει και θα τη γεμίσει ενοχές για όλη την υπόλοιπη ζωή της. Δύσκολα θα βρει κανείς στη λογοτεχνία τόσο οξυδερκή ματιά στη Γερμανία του Τρίτου Ράιχ.


Μελέτες


Η μαζική ψυχολογία του φασισμού - Βίλχελμ Ράιχ [ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ]
Η μοναδική αυτή κλασική μελέτη του κορυφαίου Αυστριακού ψυχίατρου-ψυχαναλυτή πρωτοδημοσιεύτηκε το 1933 (!) και αναλύει το φαινόμενο του φασισμού (όχι μόνο στη Γερμανία αλλά γενικότερα) με μέθοδο που συνδυάζει τον μαρξισμό και τη φροϋδική ψυχανάλυση. Ο Ράιχ προσπαθεί να εξηγήσει γιατί οι μάζες, αντί να επαναστατούν ενάντια στην αδικία και την εξαθλίωση, γίνονται πειθήνια όργανα της πιο αυθαίρετης εξουσίας.
[Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ολόκληρο το βιβλίο (σκαναρισμένο κείμενο)]


Χίτλερ 1889-1936: Ύβρις // Χίτλερ 1936-1945: Νέμεσις - Ίαν Κέρσοου [SCRIPTA]
Ο Βρετανός ιστορικός θεωρείται ο σημαντικότερος μελετητής του Τρίτου Ράιχ. Στα δύο ογκώδη έργα του αναλύεται διεξοδικά ολόκληρη η ιστορική περίοδος στην οποία έδρασε ο Γερμανός δικτάτορας. Στο πρώτο δίνεται έμφαση στα αίτια και τον τρόπο με τον οποίο επικράτησε ο ναζισμός, ενώ στο δεύτερο εξετάζονται οι επιλογές που οδήγησαν στον πόλεμο, το Ολοκαύτωμα και την ήττα. Το κεντρικό βάρος δίνεται στην αλληλεπίδραση του Χίτλερ με τις κοινωνικές και πολιτικές δομές της Γερμανίας της εποχής εκείνης.


[Διαβάστε εδώ προτάσεις για ταινίες που αφορούν τον ναζισμό]
[Αν διαβάσατε εσείς κάποιο σχετικό βιβλίο που θα θέλατε να προτείνετε, θα χαιρόμασταν αν το προσθέτατε ως σχόλιο.]



Συνέχεια →
Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Τα παιδιά του Κάιν - Νίκος Παναγιωτόπουλος

0 σχόλια
Έχοντας απολαύσει τα δύο προηγούμενα μυθιστορήματα του Νίκου Παναγιωτόπουλου, το Γονίδιο της αμφιβολίας και την Αγιογραφία, ανυπομονούσα να πέσει στα χέρια μου το πιο πρόσφατό του, Τα παιδιά του Κάιν (εκδόσεις Μεταίχμιο). Με μεγάλη χαρά είδα πως η Βιβλιοθήκη του Δίαυλου (Κέντρο Πληροφόρησης Νέων του Δήμου Βόλου) είχε προμηθευτεί μια σειρά καινούργιων βιβλίων, μεταξύ των οποίων και το συγκεκριμένο.

Τα παιδιά του Κάιν είναι η ιστορία μιας παρέας νεαρών που το 1979 έκαναν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στη Λευκάδα - δεν κατονομάζεται αλλά εκεί παραπέμπουν οι παραλίες Κάθισμα και Μύλος. Τριάντα χρόνια μετά, η ίδια ομάδα συγκεντρώνεται στο ίδιο μέρος με πρωτοβουλία ενός από αυτούς. Γιατί άραγε; Για να αποτίσουν φόρο τιμής στη χαμένη τους εφηβεία; Για να μπορέσουν κάποιοι απ' αυτούς να επιβεβαιώσουν στα μάτια των άλλων την "επιτυχημένη" τους πορεία στη ζωή; Για να ξεκαθαρίσουν κάποιους λογαριασμούς τους με το παρελθόν; Για όλα αυτά μαζί; Δεν διευκρινίζεται. Το γεγονός είναι ότι ένας από τα μέλη της παρέας, ο Χρήστος, πέφτει από έναν βράχο στη θάλασσα με ανεξήγητο τρόπο και για ανεξήγητους λόγους. Η τοπική αστυνομία, μαζί με το μυθιστόρημα, αναζητά τις αιτίες. Παράλληλα, γνωρίζουμε την υπόλοιπη "πανίδα" του Καινούργιου (του μικρού χωριού που γύρω του εξελίσσεται η αφήγηση) : την ομάδα των σεμιναρίων κινηματογράφου που διοργανώνει ο Πέτρος (αυτός που έχει συγκαλέσει την παρέα στο ιδιότυπο reunion), τους ανθρώπους που εργάζονται στην ταβέρνα του Τέτση, το "φρικιό" Θανάση, το παράξενο δίδυμο του κτίστη Γκουρογιάννη και της Σουηδέζας Βίβιαν-Βιβής, και διάφορους άλλους.

Το μυθιστόρημα αναπτύσσεται μέσα από μικρές ιστορίες που αφορούν τα πρόσωπα που κινούνται γύρω και μέσα στον αφηγηματικό πυρήνα. Τα λογοπαίγνια, η ειρωνεία, οι θεωρίες περί αφήγησης, οι λογοτεχνικές αναφορές, οι λίστες τραγουδιών και πολλά άλλα αποτελούν το γοητευτικό υλικό με το οποίο στήνεται ο καμβάς ή, αν προτιμάτε, το παζλ της ιστορίας. Ο Ν.Π. μάς δίνει θραύσματα από την προσωπική ζωή των ηρώων του και μας καλεί να συμπληρώσουμε με τη φαντασία μας ό,τι λείπει. Σιγά-σιγά αρχίζει να σχηματίζεται ένα πλαίσιο, να φαίνεται το πρώτο σκαρίφημα μιας εικόνας. Το πρόβλημα είναι πως δεν αποκτούμε ποτέ μια συνεκτική εικόνα του τι συμβαίνει. Όσο προχωράει το μυθιστόρημα, οι απορίες μάλλον πληθαίνουν παρά λύνονται.

Να παραθέσω εδώ μια άποψη για την αφήγηση - του Αμερικάνου Λούις που διδάσκει στα σεμινάρια κινηματογράφου - που υπάρχει στη σελίδα 87 και να υποθέσω πως ο συγγραφέας τη συμμερίζεται:
"Έρχομαι να σε πείσω να εμπιστευτείς ξανά τον μύθο.(...) Εννοώ τις πράξεις του ήρωα, τις επιλογές του, στη διαδρομή του από την ευτυχία στη δυστυχία κι ανάποδα. Πράξεις κι επιλογές που διαδέχονται η μία την άλλη επειδή έτσι είναι φυσικό να γίνει ή αναγκαίο. Πράξεις κι επιλογές που οδηγούν αναπόφευκτα από την ευτυχία στη δυστυχία ή ανάποδα, κι όλα αυτά αντίθετα προς την προσδοκία μας..."
Όμως τίποτα από αυτό το "αναπόφευκτο, το "αναγκαίο" δεν είδα στα Παιδιά του Κάιν. Ούτε να "οδηγούνται" κάπου. Τα δευτερεύοντα στοιχεία, οι αφηγήσεις ποτέ δεν συγκλίνουν σε ένα κεντρικό σημείο ώστε να βοηθούν τον αναγνώστη να απαντήσει στα πολλά "γιατί" που τίθενται. Η αναγνωστική μου πυξίδα αδυνατούσε να βρει τον βορρά. Επιπλέον, οι χαρακτήρες μοιάζουν ανολοκλήρωτοι. Μερικές φορές είχα την εντύπωση πως μου ήταν πιο οικείοι ο Γκουρογιάννης, η Βίβιαν-Βιβή, ο Λούις ή ο Ντικ - όλοι δευτερεύοντες χαρακτήρες - απ' όσο η Σοφία, ο Πέτρος (παρά το "ξέσπασμά" του στις σελ. 341-343), ο Χρήστος (είναι ο "αποτυχημένος" της παρέας;), η Αντιγόνη, η Ειρήνη (ποια Ειρήνη;), ο Σάκης (ποιος Σάκης;) - τα μέλη της παρέας.

Αν το κεντρικό θέμα του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι η κρίση αξιών που διαπερνά τη σημερινή ελληνική κοινωνία, νομίζω πως ποτέ δεν καταφέρνει να τη φέρει στο προσκήνιο. Όχι σαν ντεκόρ κι υπόβαθρο της ιστορίας - αυτό έτσι κι αλλιώς γίνεται - αλλά σαν μοχλό που συν-κινεί τις πράξεις των ηρώων. Αναρωτιέμαι ποια είναι τα κίνητρα των συγκεκριμένων ηρώων αν αφαιρέσουμε αυτό... Τελικά. ίσως αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολο να γραφτεί ένα μυθιστόρημα για το οικείο σήμερα παρά για το παρελθόν ή το μέλλον.
Συνέχεια →
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Αργώ - Γιώργος Θεοτοκάς

0 σχόλια
Όταν πρωτοδιάβασα την Αργώ του Θεοτοκά ήμουν στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, όταν τη λογοτεχνία την προσλαμβάνεις περισσότερο με την καρδιά παρά με το μυαλό. Είχα μια θετική εικόνα χωρίς να τη θυμάμαι καλά-καλά και περίμενα να μου δοθεί μια ευκαιρία να την ξαναπιάσω, ώριμος πια. Η αφορμή δόθηκε όταν πρόσφατα η Λέσχη μας την πρόκρινε για ανάγνωση και συζήτηση.

Ο Θεοτοκάς ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του '30 μαζί με τους Μυριβήλη, Βενέζη, Κοσμά Πολίτη, Καστανάκη, Καραγάτση, Τερζάκη, κ.α. Η Αργώ είναι το πρώτο του μυθιστόρημα και κυκλοφόρησε σε δύο τόμους, ο πρώτος το 1933 κι ο δεύτερος το 1936. Είναι ένα μυθιστόρημα ιδεών και λιγότερο προσώπων. Ο κεντρικός άξονας είναι η οικογένεια Νοταρά, ο καθηγητής της Νομικής Θεόφιλος Νοταράς και οι τρεις γιοι του, Νικηφόρος, Αλέξης και Λίνος. Παράλληλα με αυτούς κινούνται διάφορα άλλα πρόσωπα: ο Δαμιανός Φραντζής, νέος κομουνιστής από την Πόλη, ο Μανόλης Σκυριανός, πρόεδρος του φοιτητικού σωματείου η Αργώ, ο φιλόδοξος πολιτικός Παύλος Σκινάς και η γυναίκα του, Όλγα, ερωμένη του Νικηφόρου Νοταρά, η Μόρφω, μήλο της έριδος ανάμεσα στους δύο φίλους Αλέξη και Μανόλη, και πολλοί ακόμη δευτερεύοντες χαρακτήρες. Η πλοκή δεν έχει κάποια συνεκτική αφηγηματική γραμμή. Αντίθετα, διασπάται ακολουθώντας τις παράλληλες ιστορίες των διαφόρων προσώπων που πότε εφάπτονται και πότε απομακρύνονται.

Είναι φανερό πως για τον Θεοτοκά οι ατομικές ιστορίες δεν είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η εστίαση μετατοπίζεται προς το ιστορικό γίγνεσθαι του Ελληνισμού, όχι γενικά αλλά σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το τέλος της Μεγάλης Ιδέας και τα πολιτικά πράγματα των αρχών της δεκαετίας του '30. Η τριτοπρόσωπη αφήγηση βοηθάει τον Θεοτοκά να κρατήσει αποστάσεις από τους ήρωές του, να τους δει αντικειμενικά, υιοθετώντας όμως την οπτική γωνία αυτού που κάθε φορά έρχεται στο προσκήνιο. Πολλές φορές διακρίνουμε στην αφήγηση έναν ιδιότυπο "διάλογο" ανάμεσα στις απόψεις του συγγραφέα και του ήρωα. Αυτό καταλήγει συνήθως σε μια λεπτή ειρωνεία αλλά και συμπάθεια απέναντι στα μυθιστορηματικά πρόσωπα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Θεοτοκάς, φιλελεύθερος αστός ο ίδιος, ενστερνίζεται τις απόψεις των χαρακτήρων που περιγράφει. Στην Αργώ δεν υπάρχουν καλοί και κακοί - τα πιστεύω τους απορρέουν από την κοινωνική τους θέση και την ιδιοσυγκρασία τους.

Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του μυθιστορήματος είναι οι ζωηρότατες ρεαλιστικές περιγραφές του, με αποκορύφωμα τις σκηνές πλήθους, που αντίστοιχές τους μόνο στο μεγάλο ευρωπαϊκό μυθιστόρημα (Φλομπέρ, Ουγκό, Τολστόι, κλπ.) συναντάς. Ίσως αυτό να μην ισοφαρίζει την έλλειψη μιας συνεκτικής μυθιστορηματικής σύνθεσης, αλλά σίγουρα τον αναγνώστη θα τον συναρπάσει η πάλη των ιδεών που τόσο μοιάζει με του σήμερα, η καθαρή, ρέουσα γλώσσα και η ιστορική αίσθηση που διαπερνά το σύνολο του έργου.

Η κατάληξη της Αργώς είναι αντίστοιχη με το πνεύμα που διακατέχει το σύνολο του έργου: η ήττα της Μεγάλης Ιδέας δεν οδήγησε σε ένα καινούργιο εθνικό στόχο. Η Ιστορία μοιάζει να μην έχει νόημα. Έτσι κι η Αργώ - επιτρέψτε μου τη μεταφορά - πλέει ξυλάρμενη στα πέλαγα του κόσμου σε μιαν Οδύσσεια χωρίς τέλος, με τους Αργοναύτες νεκρούς, απογοητευμένους ή ξεχασμένους στις αγκαλιές της Καλυψώς (πχ. του Παρισιού). Το καθήκον (το "χρέος") που βρίσκει ως διέξοδο ένας από τους ήρωες είναι ίσως ένας λόγος ύπαρξης στον μικρόκοσμο που καλείται να ζήσει κανείς όταν οι μεγάλες ιδέες πεθαίνουν. Αυτό, κι η Τέχνη.

[Διαβάστε βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία του Γιώργου Θεοτοκά απο το αρχείο της BiblioNet]
Συνέχεια →

Πέθανε ο Κάρλος Φουέντες

0 σχόλια
Σήμερα, 15 Μαίου 2012, πέθανε σε νοσοκομείο της Πόλης του Μεξικού ο σπουδαίος Μεξικανός συγγραφέας Κάρλος Φουέντες μετά από επιδείνωση των καρδιολογικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε τον τελευταίο καιρό. Διένυε το 84ο έτος της ηλικίας του.

Ήταν πολυγραφότατος. Έγραψε μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, θεατρικά έργα και δοκίμια. Κέρδισε πολλά λογοτεχνικά βραβεία. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ, Ο γερο-Γκρίνγκο, Terra Nostra, Τα χρόνια με τη Λάουρα Δίας. Το τελευταίο του μυθιστόρημα ήταν Η θέληση και η τύχη (2008), με το οποίο έχει ασχοληθεί και το ιστολόγιό μας.

[Διαβάστε το λήμμα της Βικιπαίδειας για τον Φουέντες και τα βιβλία του που κυκλοφορούν στα ελληνικά στο αρχείο της BiblioNet.]

[Δείτε συνέντευξη του Κάρλος Φουέντες στην εκπομπή της ΕΤ1 Οι κεραίες της εποχής μας]

Συνέχεια →

Ετικέτες