Εκείνα τα ευλογημένα εργαλεία,πλοκή και ομοιοκαταληξία...
γιατί βοήθεια δεν μου δίνουν τώρα
που θέλω να κάνω
κάτι της φαντασίας μου, κι όχι από μνήμης;
Ακούω τον θόρυβο της φωνής μου:
Του ζωγράφου η όραση φακός δεν είναι,
Τρέμει, το φως για να αγκαλιάσει.
Αλλά κάποιες φορές ό,τι κι αν γράφω
με του ματιού την ξεφτισμένη τέχνη
μοιάζει ενσταντανέ
γρήγορο κι υπερφωτισμένο,
φανταχτερό και ταξινομημένο,
πιο τονισμένο απ' τη ζωή,
μα από το γεγονός παραλυμένο.
Όλα γάμος αταίριαστος.
Γιατί όμως να μην πω τι έγινε;
Προσευχηθείτε για της ακρίβειας τη χάρη
που ο Βερμέερ έδωσε στο φως του ήλιου
όπως γλιστρά σαν την παλίρροια στον χάρτη
προς το κορίτσι του το στέρεο μες στην πεθυμιά.
Είμαστε φτωχά φευγαλέα γεγονότα,
γι' αυτό θέλει προσοχή, να δώσουμε
σε κάθε μορφή στη φωτογραφία
το ζωντανό της όνομα.
(Τελευταίο ποίημα της συλλογής Day by Day, 1977)
[Μετάφραση: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
[Διαβάστε εδώ για τον Ρόμπερτ Λόουελ, και το ποίημά του Ιστορία.]
[Διαβάστε εδώ το ποίημα στο πρωτότυπο και εδώ ακούστε τον ποιητή να το απαγγέλλει.]
