[Η Φραντσέσκα - ηρωίδα του μυθιστορήματος της Λοράνς Κοσέ Στο καλό μυθιστόρημα - απαντά στους υπονομευτές του βιβλιοπωλείου (Au Bon Roman, αφιερωμένου αποκλειστικά στην καλή λογοτεχνία) και της ίδιας με τη δημοσίευση που αποσπάσματά της παραθέτουμε.]
[...]
Για να μας απαξιώσουν, επικαλέστηκαν τον δήθεν ελιτισμό μας, τη δέσμευσή μας να σεβαστούμε τη λογοτεχνική αξία, που κατηγορήθηκε ως αντιδραστική, έναν σκοτεινό δεσμό μεταξύ βιβλιοπωλείου και μεγάλου κεφαλαίου, και, πολύ πρόσφατα, το πρόσωπό μας και τη ζωή μας, τόσο του Ιβάν Γκεόργκ όσο και τα δικά μου.
Πόσο τραγικά λανθασμένη αντίληψη γύρω απ' αυτό που επιζητούμε και αυτό που είναι το Au Bon Roman.
Από τότε που υπάρχει η λογοτεχνία, ο πόνος, η χαρά, η φρίκη, η χάρις, ό,τι μεγάλο υπάρχει στον άνθρωπο, γέννησε μεγάλα μυθιστορήματα. Αυτά τα εξαιρετικά βιβλία είναι συχνά παραγνωρισμένα, κινδυνεύουν να μείνουν ξεχασμένα εσαεί, και σήμερα όπου ο αριθμός των εκδόσεων έχει αυξηθεί σημαντικά, η δύναμη του μάρκετινγκ και ο κυνισμός του εμπορίου επιδιώκουν να τα εξομοιώσουν με εκατομμύρια ασήμαντα βιβλία, για να μην πω μάταια.
Ωστόσο, αυτά τα κεφαλαιώδη βιβλία κάνουν καλό. Σε βοηθούν να ζήσεις. Διδάσκουν. Είχε καταστεί αναγκαίο να τα υπερασπιστεί κάποιος και να τα προωθεί αδιάκοπα, γιατί είναι απατηλό να πιστεύεις ότι έχουν τη δύναμη να λάμψουν μόνα τους. Αυτή είναι και η μοναδική μας φιλοδοξία.
[...]
Δεν μπορούμε να γράφουμε μόνο ασήμαντα βιβλία, βιβλία κούφια, βιβλία φτιαγμένα για ν' αρέσουν.
[...]
Θέλουμε βιβλία γραμμένα για μας που αμφισβητούμε τα πάντα, που κλαίμε με το τίποτα, που τιναζόμαστε στον παραμικρό θόρυβο πίσω μας.
Θέλουμε βιβλία που να έχουν στοιχίσει πολύ στον συγγραφέα τους, βιβλία όπου να έχουν εναποτεθεί τα χρόνια της δουλειάς του, η πιασμένη ράχη του, τα μπλοκαρίσματά του, η τρέλα του κάτι στιγμές που νόμιζε ότι χανόταν, η αποθάρρυνσή του, το κουράγιο του, το άγχος του, το πείσμα του, το ρίσκο της αποτυχίας που πήρε.
Θέλουμε όμορφα βιβλία που να βυθίζονται στην ομορφιά του πραγματικού και να μας κρατούν εκεί. Βιβλία που να μας αποδεικνύουν ότι, στον κόσμο, η αγάπη λειτουργεί στο πλευρό του Κακού, αλλά και εναντίον του, και καμιά φορά αδιακρίτως, και πάντα έτσι θα λειτουργεί, όπως και ο πόνος θα πληγώνει πάντα τις καρδιές. Θέλουμε καλά μυθιστορήματα.
Θέλουμε βιβλία που να μην παραγνωρίζουν τίποτα από την ανθρώπινη τραγωδία, τίποτα από τα καθημερινά θαύματα. Βιβλία που να γεμίσουν πάλι τα πνευμόνια μας με αέρα.
[...]
[Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης]
[...]
Για να μας απαξιώσουν, επικαλέστηκαν τον δήθεν ελιτισμό μας, τη δέσμευσή μας να σεβαστούμε τη λογοτεχνική αξία, που κατηγορήθηκε ως αντιδραστική, έναν σκοτεινό δεσμό μεταξύ βιβλιοπωλείου και μεγάλου κεφαλαίου, και, πολύ πρόσφατα, το πρόσωπό μας και τη ζωή μας, τόσο του Ιβάν Γκεόργκ όσο και τα δικά μου.
Πόσο τραγικά λανθασμένη αντίληψη γύρω απ' αυτό που επιζητούμε και αυτό που είναι το Au Bon Roman.
Από τότε που υπάρχει η λογοτεχνία, ο πόνος, η χαρά, η φρίκη, η χάρις, ό,τι μεγάλο υπάρχει στον άνθρωπο, γέννησε μεγάλα μυθιστορήματα. Αυτά τα εξαιρετικά βιβλία είναι συχνά παραγνωρισμένα, κινδυνεύουν να μείνουν ξεχασμένα εσαεί, και σήμερα όπου ο αριθμός των εκδόσεων έχει αυξηθεί σημαντικά, η δύναμη του μάρκετινγκ και ο κυνισμός του εμπορίου επιδιώκουν να τα εξομοιώσουν με εκατομμύρια ασήμαντα βιβλία, για να μην πω μάταια.
Ωστόσο, αυτά τα κεφαλαιώδη βιβλία κάνουν καλό. Σε βοηθούν να ζήσεις. Διδάσκουν. Είχε καταστεί αναγκαίο να τα υπερασπιστεί κάποιος και να τα προωθεί αδιάκοπα, γιατί είναι απατηλό να πιστεύεις ότι έχουν τη δύναμη να λάμψουν μόνα τους. Αυτή είναι και η μοναδική μας φιλοδοξία.
[...]
Δεν μπορούμε να γράφουμε μόνο ασήμαντα βιβλία, βιβλία κούφια, βιβλία φτιαγμένα για ν' αρέσουν.
[...]
Θέλουμε βιβλία γραμμένα για μας που αμφισβητούμε τα πάντα, που κλαίμε με το τίποτα, που τιναζόμαστε στον παραμικρό θόρυβο πίσω μας.
Θέλουμε βιβλία που να έχουν στοιχίσει πολύ στον συγγραφέα τους, βιβλία όπου να έχουν εναποτεθεί τα χρόνια της δουλειάς του, η πιασμένη ράχη του, τα μπλοκαρίσματά του, η τρέλα του κάτι στιγμές που νόμιζε ότι χανόταν, η αποθάρρυνσή του, το κουράγιο του, το άγχος του, το πείσμα του, το ρίσκο της αποτυχίας που πήρε.
Θέλουμε όμορφα βιβλία που να βυθίζονται στην ομορφιά του πραγματικού και να μας κρατούν εκεί. Βιβλία που να μας αποδεικνύουν ότι, στον κόσμο, η αγάπη λειτουργεί στο πλευρό του Κακού, αλλά και εναντίον του, και καμιά φορά αδιακρίτως, και πάντα έτσι θα λειτουργεί, όπως και ο πόνος θα πληγώνει πάντα τις καρδιές. Θέλουμε καλά μυθιστορήματα.
Θέλουμε βιβλία που να μην παραγνωρίζουν τίποτα από την ανθρώπινη τραγωδία, τίποτα από τα καθημερινά θαύματα. Βιβλία που να γεμίσουν πάλι τα πνευμόνια μας με αέρα.
[...]
[Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης]
