Η Βιβή Χολέβα δείχνει να είναι μια συνηθισμένη γυναίκα στα πενήντα δύο της, αλλά δεν είναι. Έχει έναν γιο βιαστή και φονιά που εκτίει ισόβια κάθειρξη. Όταν παίρνει άδεια για να περάσει ένα πενθήμερο εκτός φυλακής, η μητέρα του ετοιμάζει ένα "ταξίδι αναψυχής" στους Δελφούς. Όμως κάθε άλλο παρά περί αναψυχής καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται όταν βλέπουμε την ηρωίδα να βάζει μέσα στα πράγματά της ένα μαχαίρι. Μέσα από την ελλειπτική γραφή της η Ι.Κ. μάς προσφέρει ένα καθηλωτικό πρώτο μέρος γεμάτο αγωνία. Στο δεύτερο μέρος μεταφερόμαστε στην χρονολογική αρχή της ιστορίας, σε ένα χωριό της Βόρειας Πελοποννήσου, όπου μεγαλώνει η Βιβή. Το παράξενο, μονόχνοτο κορίτσι γίνεται μια μάλλον "θαμπή" έφηβη και μια νεαρή γυναίκα που μένει έγκυος στον πρώτο (ουσιαστικά) άντρα που γνωρίζει στη ζωή της και αναγκάζεται να διακόψει τις σπουδές της στην Ιατρική. ["Όνειρο" των άλλων που έχει γίνει και δικό της.] Πέφτει με τα μούτρα στο μικροαστικό πια όνειρό της να βγάλει λεφτά για να χαρίσει μιαν άνετη ζωή στον μοναχογιό της. Αλλά δεν της έρχονται όλα όπως τα θέλει. Ο σύζυγός της πεθαίνει αλκοολικός, αφήνοντάς την μόνη να αναθρέψει τον γιο που μέσα από μια δύσκολη (μα καθόλου ασυνήθιστη) παιδική ηλικία θα περάσει σε μια βουβή εφηβεία για να γίνει ένας προβληματικός νεαρός άντρας που μέσα στη μόνωσή του και στην απεγνωσμένη προσπάθεια να δηλώσει το "παρών" του, καταλήγει να βιάζει και να σκοτώνει.
Τηρουμένων των αναλογιών, ο Λίνος έχει μια παρόμοια μοναχική παιδική και εφηβική ζωή με τη μάνα του. Τι είναι αυτό που οδηγεί τη μεν σε μια συμβατική ζωή και τον δε στο έγκλημα; Όσα βιώνει ο γιος δεν μου φαίνονται ιδιαίτερα διαφορετικά από αυτά που ζει στην καθημερινότητά της η πλειοψηφία των σημερινών παιδιών. Ίσως το κακό να λανθάνει μέσα μας στο ευνοϊκό αστικό περιβάλλον της ανωνυμίας και της αποξένωσης, περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία - το τυχαίο γεγονός - που θα το βγάλει στην επιφάνεια. Ο εγκληματίας δεν είναι ένα διαφορετικό υποείδος. Όλοι έχουμε ένα χάος να αντιπαλέψουμε εντός μας. Η Βιβή κατατρύχεται από τις ενοχές της μα η ευθύνη είναι συνολικότερη.
Στα "Σακιά" είμαστε όλοι εκεί. Είναι μια ιστορία της καθημερινότητάς μας των τελευταίων σαράντα, πενήντα χρόνων (όσο περίπου η ηλικία της Βιβής). Συναντάμε μέσα τους όλες τις ματαιωμένες ελπίδες και τις ενοχές που βάρυναν το σακί του καθένα μας. Εκτελεσμένο με ακρίβεια και ελλειπτικότητα, σασπένς και χιούμορ, το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη θα συζητηθεί πολύ. Είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερά της και ο αναγνώστης (που δεν φοβάται να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη) θα το απολαύσει από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα.
[Διαβάστε εδώ τι κριτικές και άλλο υλικό υπάρχει για το βιβλίο στο αρχείο της BiblioNet].
